Felicjan Andrzejczak Tanie brylanty, drogie łzy Janusz Kondratowicz
Odpływają samochody
Lekko tak wnikają w noc
Dzień topnieje jak narkotyk
Kiedy chcesz go z sobą wziąć
Gdzieś zostają puste plaże
Ostry rytm zza ciemnych szyb
Skrawki rozmów, ścinki zdarzeń
Z życia jak niewinny film
Tanie brylanty, drogie łzy
Nie sięgamy już do gwiazd
Dzieci Europy, których dni
Szybko tak odlicza czas
Tanie brylanty, drogie łzy
Wielki błękit lekko drży
Może się jeszcze spełnią nam
Nasze naiwne sny
Miraż wielkich scen za nami
Ale wciąż przyspiesza puls
Nie ci sami i ci sami
Sobie nie wierzymy już
Zostawiamy zimne serca
Na zielonych łąkach łez
I szukamy swego miejsca
Wierząc, że gdzieś przecież jest...
Felicjan Andrzejczak Stare sprawy Janusz Kondratowicz
Nie lubisz, gdy pilnuje cię twój Anioł Stróż
Do grzechów swych przywykłeś już
Twój stary Ford wystarcza ci za cały świat
Za spokój z piekłem zawrzesz pakt...
Od wrogów i przyjaciół sam odwracasz się
Bez jednych i bez drugich źle
Więc tylko żal przez nie swój czas próbujesz nieść
Sukcesu dziecko, dziecko klęsk...
Stare sprawy pokrył kurz
Coraz szybciej bije puls
Ty zostajesz w tle, jak odbicie w szkle
Jak spóźniony widz
Nawet, jeśli w sercu tkwi
Głupia gorycz jednej łzy
Do stracenia masz jeszcze parę szans
Lepsze to niż nic
Zwycięża ten, co rację ma, szlachetny gest
Ty wiesz, że w życiu różnie jest
Naiwnych już nie sieje i nie kocha nikt
Zdewaluował się ten szyld...
Coraz wolniej suną podeszwy i siwizną podchodzi już skroń
Świętowałeś niedawno czterdzieści, a tu stary kończy się rok
Baba Jaga, żona na miotle, dom zamiata od podłóg po dach
Ty z córeczką siedzisz przy oknie, bo chcesz zdążyć pokazać jej świat
Świat, którym nie rządzą prorocy, tylko Kubuś, Śnieżka i Słoń
A mądrzejsi o niebo dorośli żadną hańbą nie plamią swych rąk
Świat, który nie może zaginąć, gdzie króluje piękno i ład
I cenniejsza dla ludzi jest miłość od frazesów o jutrze bez skaz
Jeszcze gonisz tramwaj jak sprinter, choć zadyszka cię łapie za krtań
Do pierwszego przeżyjesz z wysiłkiem - znów podwyżki za światło i gaz
Więc z gitarą siadasz w fotelu i próbujesz napisać choć takt
A córeczka patrzy z nadzieją, że pokażesz jej, ile jest wart
Felicjan Andrzejczak Nieś wietrze mnie Andrzej Sobczak
Nieś wietrze mnie
Do znajomych stron
Gdzie na polach błądzą chłodne mgły
Gdzie krzykliwe stada wron o zmierzchu
Nieś wietrze mnie
Do znajomych stron
Gdzie znad białych sadów łodzie chmur
Po błękicie mkną
Jak ptaki, co z najdalszej strony
Powracają do swych gniazd
By zobaczyć niebo
Kolorowych pełne gwiazd
Niosąc pod powieką
Zapomniany ślad
I strudzone serca
Przemijaniem lat
Zagubieni w obcych portach
Chcemy ujrzeć jeszcze raz
Na ojczystym brzegu
Malowany słońcem las
Przez dalekie morza
I rozstaje dróg
Powracamy tutaj
Gdzie rodzinny domu próg
Nieś wietrze mnie
Do znajomych stron
Gdzie lipcowym słońcem pachnie miód
Gdzie akacji białych szron nad głową
Nieś wietrze mnie
Do tych sadów, do tych lasów, do pól złotych
Do tych znajomych stron
Gdzie mój dom rodzinny
Zagubieni w obcych portach
Chcemy ujrzeć jeszcze raz
Na ojczystym brzegu
Malowany słońcem las
Przez dalekie morza
I rozstaje dróg
Powracamy tutaj
Gdzie rodzinny domu próg Obrazy:
Roman Kochanowski, Stanisław Szygell
Kto najlepszym twoim kumplem jest
Kto za tobą murem, nie zdradzi cię
Kto najskrytsze twoje myśli zna
Od podszewki aż do samego dna
Czy mam rację - pytam siebie raz po raz
Czy mam rację - i do końca nie wiem
Grasz na czas, grasz na czas
Schizofrenię chyba masz
Co to da, co to da
Jaka miłość, taka gra
Kto najlepiej na tym świecie wie
Co dla ciebie dobre, a co jest złe
Nie ty sama przecież - co za myśl
Skąd ci to do głowy, skąd mogło przyjść...
Felicjan Andrzejczak Nie obiecuję nic Andrzej Kuryło
Moja droga, droga moja
Jest usłana niepokojem
Ten niepokój, moja piękna
Nie jest dziś do wynajęcia
Czy żartuję, oszukuję
Tego nie wiesz
Domyślasz tylko się
Czy kłamię co rusz
Przynosząc bukiet róż
Nie obiecuję nic
Choć mi nie za łatwo żyć
Zawieszony między tak i nie
Nie obiecuję nic
Żeby mi nie było wstyd
Zawieszony między być a mieć
Nie obiecuję nic
Droga moja, moja droga
Spełnia mi się w samochodach
Jasne niebo, czarny asfalt
Za szybami noc wyrasta
A za dalą inne dale
"Krople na sen" - tak nazwę widok ten
Czy ściemniam co rusz
Za sobą wlokąc kurz
Nie obiecuję nic...
Kiedy ruszam w drogę
Wszystko jedno gdzie
Mam w pamięci portret
Twoją życia część...
W zatłoczonym po brzegi pociągu
W powietrzu unosił się dym
Korytarz falował od rozmów
Tylko ja milczałam z nim
Pamiętam jak dzisiaj to lato
Kolonii zaczynał się czas
Wagon pełen krzyczących dzieciaków
Od podróżnych odciął nas
Nie mam dobrej pamięci do twarzy
Lecz tamtą pamiętam do dziś
Była taka spokojna jak azyl
Który mi potrzebny był
Od słowa do słowa powoli
Zabłysło coś więcej niż flirt
Bo bywają uczucia niemodne
Co nie krzyczą niby szyld
Z tylu podróży wracałam już
Inny poznając świat
Bez romantycznej otoczki tamtych lat
Z tylu podróży wracałam już
Jak pasjans układa się czas
Wiara przenosi góry tylko raz
Potem peron w malutkim miasteczku
Po drodze nie było nam, nie
Lecz nagle odkryliśmy wieczność
Na tę chwilę albo dwie
I każde z nas dobrze wiedziało
Że nikt się nie sili, by grać
Czy nas dzisiaj na takie szaleństwo
Najprawdziwsze jeszcze stać
Opowiadasz mi historię tę
Woda znów w czajniku wrze
Już herbata od łez
Od morza łez słona jest
Nie szukałaś go, on w życie twe
Jakby w drzwi otwarte wszedł
Potem wyszedł i rzekł
Pewnego dnia wrócę tu, czekaj mnie
Skąd ja to znam? Z niepamięci ta twarz
Wyłania się jak cień z czasu ram
Niby tyle to lat, nic tak dobrze jak czas
Naprawdę nie leczy ran
Skąd ja to znam? Było, przeszło i już
Z pamięci, jak ze zdjęć, starłam kurz
Dziś nie krzyczę przez sen
Bóg mi świadkiem, że już nie
Nie udzielę ci zbyt wielu rad
Popiół znów na dywan spadł
Musisz sama, jak ja
Do siebie przyjść, uwierz mi
Chociaż złudzeń masz na pewno mniej
Ciągle chcesz nadzieję mieć
Jeśli myślisz, że traf, łaskawy los
Zwróci ci go, odda ci go
Tę piosenkę ktoś na cztery ręce
Być może grał na bis
Przy pianinie w małym niemym kinie
Taperował sny
Na ekranie on umierał dla niej
Za serce chwytał żal A pianista jak natchniony dalej grał
Ta canzona trochę jest niemodna
Lecz ma i wdzięk, i charme
Ta śpiewanka jest jak malowanka
Z użyciem starych farb
Choć jak szary dymek z papierosa
Uleciał tamten świat
Nam się marzy kalkomania z dawnych lat Dlaczego wracamy wciąż
Do starych, dobrych czasów
Gdy panią w kawiarni wielbił elegancki pan
Gdzie wino w kieliszkach
I ta miłość, która przyszła
I niepowtarzalny urok przedwojennych tang
Tam poeci w dawnym kabarecie
Pisali szlagier w noc
Tam vedetty modnej operetki
Miały złoty głos
Tam puchowy śniegu tren i sanie
Premiery w "Qui Pro Quo" -
No i powiedz, komu przeszkadzało to
Biegnie czas
Mija w nas i obok nas
Sypie się niby piach
Słońce z tamtej strony gór
Księżyc w lisiej czapie chmur
Któryś raz, któryś raz
Jesteś wciąż
Tak jak dzień i tak jak noc
Ziemi cień, nieba krąg
Jak mój odniesienia punkt
Wyścig z czasem na sto rund
Jesteś tu, jesteś mną
Nie dziw się
Że daruję ci mały hymn
Wzniosę twój tryumfalny łuk
Żebyś w glorii zabłysnąć mógł
Pójdą w kąt nieudane dni
Puszczę ci w niepamięć łzy
Tylko to, co ukute jest
Z najlepszego kruszcu serc
Zbiorę tak, jak się zbiera z pól
Życia sól na stół
Przypuszczalnie, gdy ten list
Do rąk dotrze twych poprzez czas
W innym miejscu będę już, jak światło gwiazd
Z drugiej strony kartki masz
Ze snu wzięty kadr pełen barw
Neonowych iskier sznur, plakatowy wzór
Ulice obcych miast, anonimowy tłum i ja
Natrętny reklam blask, niepokojący szum
Ulice obcych miast
Na których każda twarz rozpływa się
I to jest fascynujące chwilę, dwie
Mogę ci opisać noc
Gdy sen nie chce przyjść, nocy dno
Więc powodów mniej masz, by zazdrościć mi
Pewnie myślisz
Że tu jest ze snu raju skraj, Eden mój
Nie wiem sama
Czy znów chcę gdzieś bez ciebie pójść
Oni byli niewątpliwie bardzo młodzi
I jechali w tajemniczą dal
Za szybami mrugał czasem świateł ognik
Gdy na stacjach nasz pospieszny stał
Czasem tylko spotykały się ich ręce
I migotał w oczach nikły blask
Rozmawiali własnym czułym alfabetem
Mogłam tylko się domyślać fraz
Póki jeszcze płonie w ludziach święty ogień
Póki łączy ludzi niewidzialna nić
Mamy z sobą co zabierać idąc w drogę
Która może najpiękniejszą z wszystkich być
Noc w pociągu ma zazwyczaj to do siebie
Że wraz z monotonnym stukiem kół
Pojawiają się z przeszłości w tańcu cieni
Twarze, oczy, ręce, strzępy słów
Nawet nie zauważyłam jak wysiedli
Zapatrzona w teatr zgasłych scen
Tacy młodzi i liryczni, tacy piękni
Ta gorączką, która potęguje sen
Stary dom owinięty w gęsty bluszcz
Dzieci krzyk od frontowych drzwi się niósł
Ganku cień, kolumienek czterech kształt
Jeszcze dziś w oczach mam
Taki dom nawet w upał chłodny był
Niby dzwon w holu zegar głośno bił
Taki dom, mogłam z braćmi włazić w każdy kąt
Gdy smak dzieciństwa jeszcze drzemie w nas
Ten poziomkowo-malinowy smak
Zbieramy raz po raz okruchy, które rozniósł czas
Dzieciństwa smak, co nam kojarzy się
Z czułością rąk w niepokojącym śnie
Choć nasz dziecinny strach
Do dzisiaj wielkie oczy ma
Stary dom pachniał konfiturą z róż
Taki dom, pełen ciotek, wujków, sióstr
Zapach ciast, które w kuchni piekły się
Jeszcze dziś kusi mnie
Taki dom, pełen dzieci, kotów, psów
Był jak port, przystań moich siedmiu mórz
Kiedy świat w małych oczach aż pod niebo rósł
Instrumenty, głosy, nastroje są w nas
Nastroje na dwoje
Tony i półcienie, odcienie są w nas
Nastroić je czas
W tej orkiestrze marzeń a vista wciąż gra
Pianista szalony
Płynie już melodia, melodia się śni
Toniemy w niej my
Miłość jest partyturą serc
Miłość to na głosy dwa śpiewany wiersz
Jeden ton niby dzwon
Na szczęście, na trwogę
Miłość jest scherzem, w którym gra
Na jednej strunie i śmiech, i łza
W magii ust, w magnetyzmie rąk
Brzmi nieuchwytny, łagodny ton
I nie powtarza się nic
Z wyjątkiem słów, paru słów
Improwizacja z nut
Horyzonty marzeń ukryte są w nas
Łagodne spojrzenia
Noce jak podróże, podróże do gwiazd
Półmroki i blask
Nieuchwytne nuty wirują jak śnieg
Narasta melodia
I odległy motyw jest bliski jak brzeg
Widoczny we mgle
Miłość jest marzeń wielką grą
Miłość to nucony w samotności song
Ostry ból, gorzki żal
Bezsenne czekanie
Miłość jest partyturą serc
Koncertem nocnym przy blasku świec
Kiedy krzyk już przechodzi w szept
I gdy w powietrzu zamiera dźwięk
I milknie przerwany w pół
Końcowy akord, światła skrót
Improwizacja z nut
Filipinki Jutro pogoda lub deszcz Andrzej Tylczyński
Na niedzielę czeka każdy
Już wycieczka mu się marzy
Kajak, rower albo czterech kółek czar
My jesteśmy też nie gorsze
Bo lubimy wodne sporty
A tu nagle pan Wicherek mówi tak
Jutro pogoda lub deszcz
Urwanie chmury lub nie
Grad może zepsuć nam dzień
Ach, kto to wie
Jutro pogoda lub deszcz
Parasol lepiej więc mieć
Bo na południu zachmurzenie
Zwiększa się
Jutro pogoda lub deszcz
Może być cieplej lub nie
Nadchodzą wyże, lecz niż
Nad krajem śpi
A jeśli niż się zbudzi
To bardzo źle
Bo wtedy będzie burza
Albo nie
W Zakopanem na nas czeka
Nasz kochany pan profesor
Narty, sanki już zamówił, nawet wyż
Lokujemy się w pociągu
A wraz z nami setki osób
Aż tu ktoś nastawia radio i już zgrzyt
W wielkim sklepie z zabawkami
Pełnym wystrojonych lal
Nocą dziś za żaluzjami
Chce Arlekin wydać bal
Pragnie zdobyć Kolombinę
I ballady śpiewać dziś
Stroił właśnie mandolinę
Gdy mu pluszowy szepnął miś
To nie te czasy, Arlekinie, nie te czasy
Dziś saksofony, Arlekinie, kontrabasy
I nie da rady zdobyć serca przez ballady
Bo dawno minął, minął czas arlekinady
Dziś Kolombiny chcą beginy albo twista
To Arlekinie, nim noc minie, wykorzystaj
I zatańcz twista z Kolombiną, która wie
Że tylko twista, twista, twista tańczy się
Wielki bal już się zaczyna
Wszędzie tylko, tylko twist
Tańczy piękna Kolombina
A Arlekin pisze list
Pani kocham cię szalenie
Lecz zagłusza serca rytm
Modne mocne uderzenie
I serc nie słychać przez bigbit
Moja mama nie wie, co to jazz
Moja mama nie wie, kto to jest Brenda Lee, Doris Day Tommy Steele, Hallyday
Spytasz – Grek, spytasz - Włoch
Trafia kulą w płot
Oklepane to nie znaczy, że
Dobra mama bardzo mało wie
Bo gdy dziś nowy świat
Wraca szał dawnych lat
Mamę swą prosisz rad nie rad
Mamo, mamo, naucz nas
Mamo, zatańcz chociaż raz
Jak to, chyba dobrze wiesz
Fakt to, że tańczyłaś też
Moja mama zna charlestona pas
Moja mama dobre serce ma
Szuka więc starych płyt
Słychać już znany rytm
Charleston, charleston
Płynie ze wszystkich stron
Nasze mamy muszą uczyć nas
Taki mamy dziwny trochę czas
Mody krzyk każe nam
Słuchać znów naszych mam
No bo cóż, nie potrafisz sam
